Pszenica jara to jedna z najpopularniejszych roślin uprawnych w Polsce. Uchodzi za stosunkowo łatwą w prowadzeniu i niemającą wygórowanych potrzeb glebowych. Nie oznacza to natomiast, że można całkowicie zbagatelizować kwestię poprawnej agrotechniki przy uprawie tej rośliny. W naszym artykule omawiamy podstawowe zasady nawożenia pszenicy jarej.

Uwaga na słabszy system korzeniowy!

Na początek warto przypomnieć, że pszenica jara charakteryzuje się stosunkowo słabo rozwiniętym systemem korzeniowym. To z kolei powoduje trudności w pobieraniu podstawowych składników pokarmowych, jak również skraca okres akumulacji zarówno makro-, jak i mikroelementów.

Tym samym pszenica jara wymaga naprawdę skrupulatnego dawkowania składników odżywczych zawartych w nawozach. Punktem wyjścia do tego jest przeprowadzenie analizy gleby, co da nam wiedzę na temat aktualnego bilansu makro- i mikroelementów w podłożu.

Przyjmuje się, że pszenica jara z plonem na poziomie 1 tony ziarna pobiera około 30 kilogramów azotu, 12 kilogramów P2O5, 22 kilogramów tlenku potasu, 6 kilogramów tlenku wapnia, 4 kilogramów tlenku magnezu i 9 kilogramów tritlenku siarki.

Nawozy fosforowo-potasowe

Nawozy NPK są bardzo dobrym wyborem do nawożenia pszenicy jarej, ponieważ zaspokajają zapotrzebowanie tej rośliny na dwa podstawowe makroelementy: fosfor i potas. Zaleca się przy tym, aby na glebach zwięzłych stosować nawozy NPK jesienią pod orkę. Z kolei na glebach lekkich nic nie stoi na przeszkodzie, aby wysiać nawóz fosforowo-potasowy wiosną, przed docelowym siewem.

Zaspokojenie potrzeb rośliny na fosfor i potas przekłada się na dużo lepsze plonowanie, przede wszystkim lepsze wypełnienie ziarna. Znów jednak trzeba tutaj podkreślić konieczność dobrania dawki nawozów do specyfiki danego stanowiska, kierując się wynikami analizy gleby.

Nawozy azotowe

W uprawie pszenicy jarej niezbędne jest oczywiście stosowanie nawozów azotowych. Roślina ta zgłasza zapotrzebowanie na azot w dawce około 20-30 kilogramów na tonę ziarna.

Wskazane, a wręcz konieczne jest nawożenie azotem w minimum dwóch, a optimum trzech terminach, co wynika z mobilności tego makroelementu. Pierwszą dawkę podajemy na około dwa tygodnie przed siewem, drugą na początku strzelania w źdźbło, a trzecią na początku kłoszenia.

Jeśli pszenica jest uprawiania na stanowisku, na którym występują zwiększone niedobory wody, to zaleca się zastosowanie około 70% przewidzianej dawki nawozu azotowego przedsiewnie, najlepiej w formie mocznika lub RSM. Wówczas pogłównie stosujemy mocznik, ewentualnie saletrę amonową.

Mikroelementy

Nie możemy również zapominać o zwiększonym zapotrzebowaniu pszenicy jarej na podstawowe mikroelementy. Ta roślina wykazuje się ponadprzeciętną wrażliwością na niedobory miedzi i manganu, zwłaszcza przy pH gleby poniżej 6.5. Ponadto pszenica jara jest nadwrażliwa na niedobory wapnia.

Stąd w harmonogramie nawożenia trzeba uwzględnić nawozy zawierające podstawowe mikroelementy, nie tylko miedź, mangan i wapń, ale także cynk i żelazo.